Een bouwwerk van interactie, balans tussen prestaties en kosten, en voorbereid op de toekomst.
Er is een interessante parallel te trekken tussen i-Architectuur en stedenbouwkunde.
In de eerste helft van de negentiende eeuw bestond de stad Barcelona uit een netwerk van nauwe straatjes, kleine pleintjes, dicht op elkaar gebouwde huizen en moeilijk bereikbare winkeltjes en markten. Omdat het inwonertal steeg, ruimte schaars werd en de infrastructuur niet meer voldeed aan de eisen van die tijd ontwierp de stedebouwkundige Ildefons Cerdà rond 1850 een uitbreiding voor de stad, de Eixample. In de volgende halve eeuw werd rondom de oude stad een nieuw stuk Barcelona opgetrokken dat volledig gestructureerd was, en waarbij aan alles was gedacht. Voor de voetgangers brede wandelstraten die tevens veel licht in de huizen toelieten, avenues voor het verkeer voor een goede bereikbaarheid, ruimte voor grote structuren (bijvoorbeeld de Gaudi-kathedraal Sagrada Família), en een modulair opgebouwde nieuwe stad.
De huizenblokken werden modulair gebouwd – alle hetzelfde, met dezelfde afmetingen, dezelfde tussenruimte en dezelfde hoogte. Hierdoor ontstond een zeer overzichtelijk geheel door het gebruik van een uniforme bouwstijl, met ruimte voor details: de hoeken van de huizenblokken werden afgerond gebouwd, zodat alle kruispunten pleinvormig werden. Hierdoor onstond een overzichtelijker verkeerssituatie, en dit had later het voordeel van extra parkeerruimte voor de vele voertuigen in Barcelona.
De modulaire opbouw maakte het mogelijk om eenvoudig delen van de stad een nieuwe functie te geven. Om nieuwe grote structuren neer te kunnen zetten werden eenvoudig één of meerdere huizenblokken weggehaald, waarna een open ruimte ontstond waarop nieuwe functionaliteit kon worden gebouwd – zoals ziekenhuizen, universiteitsgebouwen, grote markten, musea en parken. Aan de randen van de stad werd ruimte gelaten voor toekomstige ontwikkelingen, en op die plekken ontstonden grote gemeenschappelijke faciliteiten als het Olympisch sportcomplex, Camp Nou (het voetbalstadion van FC Barcelona), het vliegveld Del Prat, en van meer recente datum het nieuwe Olympische dorp en de modernisering en uitbreiding van de havenwijk. Het modulair opgebouwde stratenplan maakt al deze faciliteiten goed bereikbaar vanuit de stad. Bovendien had dit stratenplan als voordeel dat er relatief eenvoudig een uitgebreid metronetwerk kon worden aangelegd – de metro is voor een groot deel aangelegd recht onder het stratenplan, zodat er niet onder huizen gegraven hoefde te worden.
Natuurlijk is een groot deel van de oude stad bewaard gebleven, en deze heeft nu als oude binnenstad een nieuwe, belangrijke toeristische functie gekregen.
Dit alles maakt van het tegenwoordige Barcelona een moderne, goed bereikbare en goed geoutilleerde stad, opgebouwd vanuit een zorgvuldige afweging tussen vorm en functie, waarbij het goede van het oude bewaard is gebleven vanwege zijn belangrijke functie.
(wordt vervolgd)
Though this be madness, yet there is method in ’t.§